Groei/ontwikkeling, stagnatie & wedergeboorte

‘Constant in wording en in verval’

Ontwikkeling zou 1 van de doelen van de mens zijn. Dit wordt veelal als uitdagend en oncomfortabel ervaren. Het is een proces van vormgeven, verfijnen en eventueel afbreken om het opnieuw vorm te mogen geven. Het is een proces in beweging, met een dreiging van mogelijke stagnatie. Een idee, dat nog alle kanten op kan (vloeibaar), mag uiteindelijk een concrete vorm krijgen (vast). Het is een kristallisatie van iets dat eens als abstract concept zijn start vond. Zo ook met de menselijke persoonlijkheid, dat vaak een som van aangenomen/zelf aangemeten ideeën is, al dan niet coherent aan het aangeboren karakter. Het lijkt erop dat we hieruit kunnen opmaken dat persoonlijkheid niet noodzakelijkerwijs een exacte kristallisatie van het natuurlijke karakter is, ervan uitgaande dat we vanaf de geboorte bepaalde kwaliteiten meekrijgen die in ons zijn ingebed. Vanuit dit perspectief mogen we middels introspectie onze persoonlijkheid, hoe we ons voordoen, spiegelen aan onze ware natuur, om te zien of deze nog met elkaar in lijn liggen.

- ben ik nog hoe/wat ik doe?

Zodra we in ons dagelijks leven dreigen van te lopen (stagnatie), wat zou kunnen resulteren in bijvoorbeeld burn-out klachten of depressie, mogen we te raden gaan of we nog wel op onze plek zijn. Misschien houden we ons nog vast aan een oudere versie van onszelf, welke inmiddels niet meer zo passend blijkt. Ook kunnen we uit een relatie, met bijkomende dynamieken, groeien.

- Hoe lang houden we ons hier dan nog aan vast en ten behoeve van wat?

- Wie/wat dient het nog om te blijven hangen in dat wat niet meer wenst te zijn, hetgeen voorbij is en dus verleden tijd? Wat overigens niet wegneemt dat dit niet mag worden gekoesterd.

Het gaat hier om acceptatie en het vinden van berusting. Er mag ruimte worden vrijgemaakt voor hetgeen zich wil laten aanvangen/ontvangen, iets wat toekomstig is, hetgeen ons mag toekomen. Waar er constante beweging is, zijn er dingen die aandringen, zo niet zich opdringen. Een volgend moment is ons aanstaande, morgen staat voortdurend voor de deur. Als we niet groeien (met het leven) zullen we langzaam sterven. Een vast gegeven is dat we sowieso zullen sterven, de vraag is of we gedurende het leven sterven. Sterven in naam van hernieuwing, een ware wedergeboorte, hopelijk steeds meer in lijn met waar we eens van vervreemd zijn geraakt, ons ware zelf.